[Ezqi]

O’na de ki ;
Biz onunla bembeyaz yağan bir karaltında gece yarısı yürüyüşlerinde
üşümeyen ayak izleriydik.
Bir fenerin beklediği kumsalda güneşe yüzünü veren çakıl taşlarıydık.
Bir otel odasında umulmadık bir anda karşılaşmış sürgünde
yorgunluktan uyuyakalan iki bedendik.
Aynı marka iki araba gibiydik.
Kara kaplı beyaz sayfalı bir defterde kağıt ile kalemin arasına giren
bir yalnızlık şiiriydik.
Altın sarısı, maviliklerdik.
Kahverengi derinliklerdik...
O zamanlar adı artık pek de lazım olmayan ,anılması yasaklanan bir esintiydik...
O bir gözyaşıydı , başladı mı bir daha durdurulamayan.
Ben bir umuttum, nereye gittiği bilinmeyen buharlı bir tirenin
son vagonuna tutunan .
Biz Onunla diğerlerinden farklı gibiydik.