Cevap: Yeşilliklere bakan bir pencerenin gerisiydik. O zamanlar adı artık pek de lazım olmayan ,anılması yasaklanan bir esintiydik...
O bir gözyaşıydı , başladı mı bir daha durdurulamayan.
Ben bir umuttum, nereye gittiği bilinmeyen buharlı bir tirenin
son vagonuna tutunan .
Biz Onunla diğerlerinden farklı gibiydik.
Güzelmiş :ihim: |