Akşemseddin ve Fatih Sultan Mehmet

Hiç ilgi göstermedi!..

Fâtih Sultân Mehmed Hân, İstanbul’u fethettikten sonra, hocasını ziyarete gitti bir gün.
“Akşemseddîn” hazretlerine.
Fakat o da ne?
Hiç ilgi ve iltifat göstermedi kendisine.
Üzüldü genç pâdişâh.
“Niçin iltifat etmiyor?” diye geçirdi içinden. “Demek ki, bir hatâ işledim Ona karşı”.
Sonra, bu hâli Akşemseddîn hazretlerinin yakın dostlarından birine anlatıp; “Hikmeti ne olabilir?” diye sordu ona.
O da, “Akşemseddîn” hazretlerine bu durumu anlatarak;
- Pâdişaha niçin öyle davrandınız? diye sordu.
Büyük velî buyurdu ki:
- Ona, feth-i mübîn’i nasib etti Hak teâlâ.
- Olsun, ne var bunda?
- Ama bu, eski pâdişâhlara nasib olmayan çok büyük bir devlettir. İşte bu sebeple, kendisinde olabilecek muhtemel bir “Gurûr”a mâni olmak istedim.
- Bunun için mi ilgi göstermediniz?
- Evet. Onun iyiliği için böyle davrandım. Hikmeti budur.
Bu haber ‘Cihân Sultânı’na ulaşınca çok sevindi.
Hattâ öyle çok sevindi ki, İstanbul’un fethine bu kadar sevinmemişti.
İşte “Hoca sevgisi” bu olsa gerek.
Nitekim aynı gün, bâzı yakınlarına:
- Beni böyle sevinçli görünce fethe sevindiğimi zannetmeyin, dedi.
- Ya niçin sevinçlisiniz? dediler.
- Akşemseddîn gibi büyük bir velî bizim zamanımızda geldi. Asıl buna sevinirim işte.
Düşündürücü değil mi?

Yâ Fakîh Ahmed!
Büyük Fatih, fetihten sonra hocasının ziyâretine gitti bir gün.
- Hocam, fetih günü size gelip, “Bir duâ öğretin de, okuyayım” demiştim.
- Evet hâtırlıyorum.
- Siz de, “Yâ Fakîh Ahmed!” dememi emretmiştiniz.
- Evet.
- Kimdir bu Fakîh Ahmed hocam?
Buyurdu ki:
- O, evliyâdan biriydi. Zafer için, onun da himmeti gerekiyordu.
Böyle buyurdu.
Ama “Fakîh Ahmed” dediği zat, kendisiydi aslında.
Tevâzuundan böyle demişti.