ben hayatta en çok babamı sevdim
karaçalılar gibi yerden bitme bir çocuk
çarpık bacaklarıyla - ha düştü ha düşecek
nasıl koşarsa ardından bir devin

o çapkın babamı ben öyle sevdim.
bilmezdi ki oturduğumuz semti
geldimi de gidici- hep, hep acele işi
çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
atlastan bakardım nereye gitti
öyle öyle ezber ettim gurbeti.

sevinçten uçardım hasta oldum mu
kırkı geçerse ateş, çağırırlar istanbul'a
bir helaleşmek ister elbet, diğ'mi oğluyla
tifoyken basardım aşk oy'nunu
ohh derdim, göğsüne gömdüm burnumu.

en son teftişine çıkana değin
koştururken ardından o uçmaktaki devin
daha başka tür aşklar, başka sevdalar için
açıldı nefesim,fikrim, canevim
ben hayatta en çok babamı sevdim.

günün şiiri diyorum, çocuklar babalarına şiir yazabilecek kabiliyette olacak diye bir şey yok. iki satır veya iki içten söz.
"seni seviyorum"
yeter de artar bile.