Paris Barış Konferansı Hakkında Bilgi - ForumAilem.Com

aSpeNDos · 16 - 06 - 2015, 22:07

Paris Barış Konferansı (18 Ocak 1919)

I. Dünya Savaşı’ndan zaferle çıkan İtilaf Devletlerinin temsilcileri, İttifak Devletlerine kabul ettirecekleri antlaşmaların temel ayrıntılarını belirlemek üzere 1919 Ocak ayında Paris’te toplandılar.

Bu konferansa İtalya, ABD, İngiltere, Fransa, Japonya ve Yunanistan’ın yanı sıra Anadolu topraklarında hak iddia eden Ermeniler de katıldı.

Ayrıca Araplar da Osmanlı toprakları üzerinde çoğunlukta oldukları yerleri ispat etmeleri için bu konferansa çağrılmıştı.

Ermenilerin amacı Erzurum, Van, Bitlis, Elâzığ, Sivas, Diyarbakır, Kars, Ardahan, Batum ve çevresini içine alan bir Ermeni Devleti kurmaktı. Ancak Ermeniler Paris Barış Konferansı’nda umduklarını bulamadılar.

Yunanistan Başbakanı Venizelos ise “Megali İdea (Büyük İdeal)” politikası doğrultusunda Batı Anadolu’nun Yunanistan’a bırakılması için büyük çaba gösterdi.

Uydurma nüfus istatistikleri ile İtilaf Devletlerinin temsilcilerini etkilemeyi başardı.

Türklerin, yönetimleri altındaki Hristiyanlara, kötü davrandıkları konusunda da onları ikna etti.

Doğal olarak Venizelos, bu konferansta, Batı Anadolu’nun en önemli kenti olan İzmir’e Yunan ordusunun çıkması konu- sunda İngiliz ve Fransız başbakanını ikna etmekte çok zorlanmadı.

İngiliz Başbakanı Lloyd George (Loyd Corc), İzmir’in ve Doğu Trakya’nın Yunanistan’a katılması projesine büyük destek verdi.

Çünkü, sömürge yollarının güvenliği bakımından bu bölgenin İtalya gibi güçlü bir devletin eline geçmesini istemiyordu.

Paris Barış Konferansı’nda İzmir’in Yunanistan tarafından işgal edilmesi kararının alınması İtalya ile İngiltere’nin arasını açan en önemli neden oldu.

İtilaf Devletleri manda ve himaye fikrini ortaya atarak güçsüz devletler üzerinde faaliyetlerini devam ettirme kararı aldılar. Bu yeni anlayış sadece sömürgecilik kavramının farklı bir boyutuydu.

I. Dünya Savaşı sonucunda imzalanan antlaşmalar, kaybedenler açısından o denli ağır şartlar taşıyordu ki bu şartlar, II. Dünya Savaşı’nın sebeplerini de hazırlamış oldu.

1919 Paris Barış Konferansı

I. Dünya Savaşı'na katılan ülkeler.

Paris Barış Konferansı, Birinci Dünya Savaşı sonunda 18 Ocak 1919'da Paris'te düzenlenen konferanstır.

Konferansta I. Dünya Savaşı'nı sona erdiren antlaşmalar hazırlanmıştır.

Müttefik, kısmen müttefik ve ortak devlet gibi farklı gruplara ayrılmış 32 devletin temsilcileri katılmıştır. Konferansa katılımın çok olmasına rağmen: İngiltere, ABD, İtalya ve Fransa kontrolünde gerçekleşmiştir.

Bu konferansta ABD, Milletler Cemiyeti'nin yeniden kurulması ve dünya siyasetinin yeniden belirlenmesi amacıyla hareket etmiştir.

Fransa, Almanya'nın Avrupa ve dünya siyaseti üzerinde bir daha etkin olmaması için alınan kararları desteklemiş, Almanya'nın ve pancermenizm hareketinin önünü kesecek kararların alınmasını amaçlamıştır.

İtalya, toprak peşinde koşmuş, Avusturya ve Anadolu toprakları üzerinde sömürge taleplerinde bulunmuştur.

Japonya, işgal ettiği Çin topraklarında kalıcı olmayı amaçlamıştır.

Konferansın en etkin üyesi olan ve dönemin süper gücü İngiltere, dünya arenasında donanmasının güvencesi için Alman deniz kuvvetlerinin azaltılmasını, Almanya'nın avrupa ve dünya siyasetinde etkinliğinin azaltılmasını amaçlamıştır.

Sonuçları

Konferans sonucu milliyetçi kararlar alındı. Bir çok milleti barındıran devletler, milli unsurların devlet sahibi olması kararı ile parçalara bölündüler.

Avusturya-Macaristan İmparatorluğu parçalanarak ayrı devletler haline geldi.

Polonya, Estonya, Litvanya, Finlandiya gibi yeni milli devletler kuruldu.

Sırbistan önderliğinde Balkanlar'da Yugoslavya (Büyük Slavistan) devleti kuruldu.

Avrupa devletleri (İngiltere-Fransa-İtalya), çıkarları gereği milliyetçiliği destekleyip, Osmanlı Devleti, Almanya, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu ve yeni kurulmuş olan SSCB'nin önünde engel yarattı, ancak yine çıkarları ve kontrol etme ihtiyaçları gereği, Yugoslavya gibi uluslararası devletlerin kurulmasına destek çıktı.

SSCB ile Avrupa arasına uydu devletler kurarak, SSCB'nin politik ve ekonomik yönde Avrupa içlerine yerleşmesi engellendi.

ABD, Milletler Cemiyeti'nin yeniden kurulmaması üzerine Yalnızlık Politikası'na geri döndü.

Konferansın kararlarına hakim olan devletler ise; İngiltere, Fransa, ABD ve İtalya Macaristan ile 4 Haziran 1920 tarihinde Trianon Antlaşmasını imzalamıştır.

2. Paris Konferansı

I. Dünya Savaşı’nı kesin olarak bitirecek ve barış antlaşmalarının imzalanmasını sağlamak amacıyla 18 Ocak 1919′da, Paris’te bir konferans toplandı.

Konferansı yönlendiren dört büyük devlet vardı; bunlar ABD, İngiltere, Fransa ve İtalya idi. Ancak etkili olan İngiltere ve Fransa’ydı. Bunlar kendi çıkarları doğrultusunda için çalıştılar.

Bu konferansta, Viyana Kongresi’nin (1815) aksine, milliyetçilik ilkesi önemsendi.

Böylece Avrupa’nın siyasi haritası yeniden çizildi. Avusturya-Macaristan İmparatorluğu, Osmanlı Devleti, Rus Çarlığı ve Alman İmparatorluğu parçalandı ve tek bir milletten ibaret kalacak kadar küçüldü.

Yalnızca bir milletin kısmen bulunduğu Bohemya, Transilvanya gibi küçük devletler veya eyaletler, tarihî kimliklerini ve isimlerini kaybettiler.

Polonya, Çekoslovakya, Litvanya, Letonya, Estonya ve Finlandiya gibi yeni devletler kuruldu veya yeniden yapılandırıldı. Sırbistan (yeni adıyla Yugoslavya), Romanya, Yunanistan, İtalya, Fransa (Alsace-Lorraine’i alarak) ve Danimarka gibi devletler genişledi ya da güç kazandı.

Konferansta ABD’nin isteğine uygun olarak Milletler Cemiyetinin statüsünün belirlenmesine öncelik verildi. İstediğini elde eden ABD yalnızlık politikasına (Monroe Doktroni) geri döndü.

İngiltere ve Fransa bundan yararlanarak “Wilson prensipleri”ni dikkate almadan kendi çıkarları doğrultusunda barış şartlarını belirlemeye çalıştı. Kavramlar aşağıda kısaca açıklanmıştır.

Monroe Doktroni: Aralık 1823′te ABD başkanı J. Monroe’ nin ABD Kongresine sunduğu ve onun adıyla anılan yalnızcılığa dayalı dış politika stratejisi.

Bu politikaya göre, ABD Avrupalı devletlerin kuzey, güney ve orta Amerika’daki sömürgecilik faaliyetlerine izin vermeyecek, bundan böyle ABD de Avrupalı devletlerin işlerine karışmayacak, bir bakıma kabuğuna çekilecekti.

Wilson ilkeleri: ABD Cumhurbaşkanı Woodrow Wilson’un I.Dünya Savaşı sonrasında yapılacak barışın esaslarını ya*yınladığı 14 ilkesidir.

Bu ilkeler göre; Milletlerarası barış teşkilatının kurulmalıdır. Her ulus çoğunlukta bulunduğu yerlerde devletini kurabilmelidir. Yenenler yenilenlerden tazminat alamamalıdır.

Denizlerin serbestilik olmalıdır. Wilson ilkeleri itilaf devletlerinin çıkarlarına ters düştü.

ABD’yi yanlarında tutmak istediklerinden dolayı bu ilkeleri kabullenmiş gibi göründüler ve ilkeleri kendi çıkarları doğrultusunda yorumladılar. İttifak devletleri ise bu ilkeleri barışın anahtarı olarak görüp benimsediler.

16 - 06 - 2015, 22:07	#1 (permalink)
Çevrimiçi aSpeNDos Kullanıcıların profil bilgileri ziyaretçilere kapalı	Paris Barış Konferansı Hakkında Bilgi Paris Barış Konferansı (18 Ocak 1919) I. Dünya Savaşı’ndan zaferle çıkan İtilaf Devletlerinin temsilcileri, İttifak Devletlerine kabul ettirecekleri antlaşmaların temel ayrıntılarını belirlemek üzere 1919 Ocak ayında Paris’te toplandılar. Bu konferansa İtalya, ABD, İngiltere, Fransa, Japonya ve Yunanistan’ın yanı sıra Anadolu topraklarında hak iddia eden Ermeniler de katıldı. Ayrıca Araplar da Osmanlı toprakları üzerinde çoğunlukta oldukları yerleri ispat etmeleri için bu konferansa çağrılmıştı. Ermenilerin amacı Erzurum, Van, Bitlis, Elâzığ, Sivas, Diyarbakır, Kars, Ardahan, Batum ve çevresini içine alan bir Ermeni Devleti kurmaktı. Ancak Ermeniler Paris Barış Konferansı’nda umduklarını bulamadılar. Yunanistan Başbakanı Venizelos ise “Megali İdea (Büyük İdeal)” politikası doğrultusunda Batı Anadolu’nun Yunanistan’a bırakılması için büyük çaba gösterdi. Uydurma nüfus istatistikleri ile İtilaf Devletlerinin temsilcilerini etkilemeyi başardı. Türklerin, yönetimleri altındaki Hristiyanlara, kötü davrandıkları konusunda da onları ikna etti. Doğal olarak Venizelos, bu konferansta, Batı Anadolu’nun en önemli kenti olan İzmir’e Yunan ordusunun çıkması konu- sunda İngiliz ve Fransız başbakanını ikna etmekte çok zorlanmadı. İngiliz Başbakanı Lloyd George (Loyd Corc), İzmir’in ve Doğu Trakya’nın Yunanistan’a katılması projesine büyük destek verdi. Çünkü, sömürge yollarının güvenliği bakımından bu bölgenin İtalya gibi güçlü bir devletin eline geçmesini istemiyordu. Paris Barış Konferansı’nda İzmir’in Yunanistan tarafından işgal edilmesi kararının alınması İtalya ile İngiltere’nin arasını açan en önemli neden oldu. İtilaf Devletleri manda ve himaye fikrini ortaya atarak güçsüz devletler üzerinde faaliyetlerini devam ettirme kararı aldılar. Bu yeni anlayış sadece sömürgecilik kavramının farklı bir boyutuydu. I. Dünya Savaşı sonucunda imzalanan antlaşmalar, kaybedenler açısından o denli ağır şartlar taşıyordu ki bu şartlar, II. Dünya Savaşı’nın sebeplerini de hazırlamış oldu. 1919 Paris Barış Konferansı I. Dünya Savaşı'na katılan ülkeler. Paris Barış Konferansı, Birinci Dünya Savaşı sonunda 18 Ocak 1919'da Paris'te düzenlenen konferanstır. Konferansta I. Dünya Savaşı'nı sona erdiren antlaşmalar hazırlanmıştır. Müttefik, kısmen müttefik ve ortak devlet gibi farklı gruplara ayrılmış 32 devletin temsilcileri katılmıştır. Konferansa katılımın çok olmasına rağmen: İngiltere, ABD, İtalya ve Fransa kontrolünde gerçekleşmiştir. Bu konferansta ABD, Milletler Cemiyeti'nin yeniden kurulması ve dünya siyasetinin yeniden belirlenmesi amacıyla hareket etmiştir. Fransa, Almanya'nın Avrupa ve dünya siyaseti üzerinde bir daha etkin olmaması için alınan kararları desteklemiş, Almanya'nın ve pancermenizm hareketinin önünü kesecek kararların alınmasını amaçlamıştır. İtalya, toprak peşinde koşmuş, Avusturya ve Anadolu toprakları üzerinde sömürge taleplerinde bulunmuştur. Japonya, işgal ettiği Çin topraklarında kalıcı olmayı amaçlamıştır. Konferansın en etkin üyesi olan ve dönemin süper gücü İngiltere, dünya arenasında donanmasının güvencesi için Alman deniz kuvvetlerinin azaltılmasını, Almanya'nın avrupa ve dünya siyasetinde etkinliğinin azaltılmasını amaçlamıştır. Sonuçları Konferans sonucu milliyetçi kararlar alındı. Bir çok milleti barındıran devletler, milli unsurların devlet sahibi olması kararı ile parçalara bölündüler. Avusturya-Macaristan İmparatorluğu parçalanarak ayrı devletler haline geldi. Polonya, Estonya, Litvanya, Finlandiya gibi yeni milli devletler kuruldu. Sırbistan önderliğinde Balkanlar'da Yugoslavya (Büyük Slavistan) devleti kuruldu. Avrupa devletleri (İngiltere-Fransa-İtalya), çıkarları gereği milliyetçiliği destekleyip, Osmanlı Devleti, Almanya, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu ve yeni kurulmuş olan SSCB'nin önünde engel yarattı, ancak yine çıkarları ve kontrol etme ihtiyaçları gereği, Yugoslavya gibi uluslararası devletlerin kurulmasına destek çıktı. SSCB ile Avrupa arasına uydu devletler kurarak, SSCB'nin politik ve ekonomik yönde Avrupa içlerine yerleşmesi engellendi. ABD, Milletler Cemiyeti'nin yeniden kurulmaması üzerine Yalnızlık Politikası'na geri döndü. Konferansın kararlarına hakim olan devletler ise; İngiltere, Fransa, ABD ve İtalya Macaristan ile 4 Haziran 1920 tarihinde Trianon Antlaşmasını imzalamıştır. 2. Paris Konferansı I. Dünya Savaşı’nı kesin olarak bitirecek ve barış antlaşmalarının imzalanmasını sağlamak amacıyla 18 Ocak 1919′da, Paris’te bir konferans toplandı. Konferansı yönlendiren dört büyük devlet vardı; bunlar ABD, İngiltere, Fransa ve İtalya idi. Ancak etkili olan İngiltere ve Fransa’ydı. Bunlar kendi çıkarları doğrultusunda için çalıştılar. Bu konferansta, Viyana Kongresi’nin (1815) aksine, milliyetçilik ilkesi önemsendi. Böylece Avrupa’nın siyasi haritası yeniden çizildi. Avusturya-Macaristan İmparatorluğu, Osmanlı Devleti, Rus Çarlığı ve Alman İmparatorluğu parçalandı ve tek bir milletten ibaret kalacak kadar küçüldü. Yalnızca bir milletin kısmen bulunduğu Bohemya, Transilvanya gibi küçük devletler veya eyaletler, tarihî kimliklerini ve isimlerini kaybettiler. Polonya, Çekoslovakya, Litvanya, Letonya, Estonya ve Finlandiya gibi yeni devletler kuruldu veya yeniden yapılandırıldı. Sırbistan (yeni adıyla Yugoslavya), Romanya, Yunanistan, İtalya, Fransa (Alsace-Lorraine’i alarak) ve Danimarka gibi devletler genişledi ya da güç kazandı. Konferansta ABD’nin isteğine uygun olarak Milletler Cemiyetinin statüsünün belirlenmesine öncelik verildi. İstediğini elde eden ABD yalnızlık politikasına (Monroe Doktroni) geri döndü. İngiltere ve Fransa bundan yararlanarak “Wilson prensipleri”ni dikkate almadan kendi çıkarları doğrultusunda barış şartlarını belirlemeye çalıştı. Kavramlar aşağıda kısaca açıklanmıştır. Monroe Doktroni: Aralık 1823′te ABD başkanı J. Monroe’ nin ABD Kongresine sunduğu ve onun adıyla anılan yalnızcılığa dayalı dış politika stratejisi. Bu politikaya göre, ABD Avrupalı devletlerin kuzey, güney ve orta Amerika’daki sömürgecilik faaliyetlerine izin vermeyecek, bundan böyle ABD de Avrupalı devletlerin işlerine karışmayacak, bir bakıma kabuğuna çekilecekti. Wilson ilkeleri: ABD Cumhurbaşkanı Woodrow Wilson’un I.Dünya Savaşı sonrasında yapılacak barışın esaslarını ya*yınladığı 14 ilkesidir. Bu ilkeler göre; Milletlerarası barış teşkilatının kurulmalıdır. Her ulus çoğunlukta bulunduğu yerlerde devletini kurabilmelidir. Yenenler yenilenlerden tazminat alamamalıdır. Denizlerin serbestilik olmalıdır. Wilson ilkeleri itilaf devletlerinin çıkarlarına ters düştü. ABD’yi yanlarında tutmak istediklerinden dolayı bu ilkeleri kabullenmiş gibi göründüler ve ilkeleri kendi çıkarları doğrultusunda yorumladılar. İttifak devletleri ise bu ilkeleri barışın anahtarı olarak görüp benimsediler.

Benzer Konular
Konu	Konuyu Başlatan	Forum	Cevaplar	Son Mesaj
Karadeniz Bölgesi Hakkında Bilgi	aSpeNDos	Karadeniz Bölgesi	6	20 - 06 - 2015 12:19
Facebook Hakkında Genel Bilgi	aSpeNDos	Facebook	0	19 - 06 - 2015 08:22
Ege Bölgesi Hakkında Bilgi	aSpeNDos	Ege Bölgesi	0	17 - 06 - 2015 15:19
Karadeniz Bölgesi Hakkında Bilgi	aSpeNDos	Karadeniz Bölgesi	0	17 - 06 - 2015 15:17
Marmara Bölgesi Hakkında Bilgi	aSpeNDos	Marmara Bölgesi	0	17 - 06 - 2015 15:11

5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu gereğince sitemizde telif hakkı bulunan mp3,video v.b. eserlerin paylaşımı yasaktır. Yasal işlem olması halinde paylaşan kişi yada kişilerin bilgileri gerekli kuruma verilecektir.