Puslu bir yemin gibi taşıyorum seni,
Kara kaplı gençliğimin satır aralarında.
Büyüdükçe büyüyor içine sığmadığım hayaller.
Onulmaz ve sessiz izler bırakıyor tenin,
Kirpiklerimin darağacında...

Parmak uçlarımda yürütüyorum, gözlerinin edebiyatını.
Ruhumu, bedenimi sarıyor bir mısra
Ve sessizlik başlıyor ağız dolu gülmelerde.
Bir hiçliğe varıyorum, ikindi ertesi.
Sonra ruhuma dadanıyor, hoyratça sevişmelerimiz.
O dem ölüm başlıyor Cehennem Sokağında...

Yürüyorum, rahmet debelenen patika yollarda.
Koşuyorum, yaşamak denen sensiz kalabalıklarda.
Susuyorum nazlı ve mağrur.
Kan çanağına dönüyor, göz pınarlarım.
Sonra ayrılıklar düş’üne dalıyorum, bir hiçlikte.
Ve devam ediyor, incecik sevinç nöbetlerim.
Benim olan gözlerin ne kadar da uzaklaşıyor...

Keşke, güneşe yansıyacak kadar güzel olmasaydın!
Bakmaya gücüm yetseydi de yazsaydım seni.
Gözlerine dokunurdum, parmak uçlarımla.
O dem sevişmek başlardı, soluksuz.
Dicle’den okyanuslara çark ederdi, öpüşmeler.
Gözlerinin edebiyatına hasret sevdam,
Bir tek senin kalbine kan’ardı...