Sana bir mektup yazdım.

İçine beni öptüğün ilk günü koydum.

Ellerini nereye koyacağını bilemeyip boynuma dolamıştın en sonunda.

Tabi ki nefesini de koydum.

Heyecandan kesilen nefesini.

Dudaklarımızın ıslaklığını da iliştirdim mektuba.

Seni ne kadar çok sevdiğimi anlatmaya bile çalışmadım.

Sana bir mektup yazdım.

İçine seninle geçirdiğimiz tüm günleri koydum.

Vahiyle inen ve bir tek senin bildiğin bir dinmişim gibi

Bana tapışlarını koydum.

Ve eşi olmayan bakışlarını.

Kalbinin atışlarını.

Sana bir mektup yazdım.

Benden gidişini koydum içine.

Ayak izlerini.

Sessizliğimizi.

Benim ağlayışlarımı, senin gözyaşlarımı silişini koydum.

Bir kendimi koyamadım o mektuba.

Gelemezdim sana.

Sevemezdin eskisi gibi beni.

Sonra seni yavaş yavaş unutmaya başladım.

Geri gelmeyen zaman gibi.

Dirilemeyen ölü gibi.

Boğulurken çırpınan insan gibi.

Kestim ümidimi.

Ümidimle beraber en son senin dokunduğun saçlarımı da kestim tabi ki.

Ve bensiz yaşayamayacağını söyleyen sevgilim

Şimdi sen bensiz öyle güzel yaşıyorsun ki,

Sırf mutlu ol diye prangaları aşık ediyorum ayaklarıma.

Gelemem sana !

Sen haklısın, bir yürekte bin yıl kalınmaz!

Benimkisi saçma sapandı.

Hayaldi.

Hataydı.

Unutmuşum, alışmamış yürekte aşk durmazdı !