Ben sevmedim demedim ki.
Ya da canım hiç acımadı.
Kolay oldu unutmak.
Hemen doldu boşluğu.
Demedim, hiçbir cümleyi kurmadım.
Kendime yeni bir hayat kurmaya çalıştım.
Uyandığımda sensiz bir gün kurdum.
Bu acının biteceği günün hayalini kurdum.
Ama bu cümleleri kurmadım.
Elbette sevdim seni, sevebildiğim kadar.
Elimden geldiği kadar.
Tabiki de acıdı canım, acımaz mı !
Onca hayal yıkılmış, onca alışkanlık bitmiş acımaz mı hiç?
Radyoda o şarkıya rastladığımda,
Gazetede burcumu okurken ısrarla senin burcunu da okuduğumda,
Yolda yürüyen herhangi birisinin,
Yanında ki herhangi birisine senin adınla seslendiğinde,en sevdiğin yemeği yaptığımda,
Bize ait bir kaç parça şeyi sakladığım yeri unutup tesadüfen bulduğumda,
Nasıl unuturum seni?
Ama geçti.
Zaman geçtikçe mi geçti,
Senden haber alamayınca mı geçti,
Yıllarca yüzünü görmeyince mi geçti bilmiyorum ama geçti.
Adını duydum, elbette geldin aklıma acımadı.
O sevdiğin yemeği yaptım, aklıma geldin acımadı.
O şarkıya rastladım radyoda frekansı değiştirdikten çok sonra geldin aklıma Allah seni inandırsın.
Canım, içim, o acıyan yerlerim acımaz oldu.
Yapmam gereken şeyler vardı.
Planlarım, seyahatler, kurduktan sonra gerçekleştirmem gereken hayaller.
Aldıktan sonra kapağını açmadığım bir yığın kitap,
Alıpta izlemediğim bir ton film vardı.
Ve sen hiçbirinin arasında yoktun.
Zaman geçti.
Günler geçti.
Acım geçti.
Kolay olmadı elbette,
Hastalıklı bir aşktı, geçmiş olmak istedin, geçti.