İnan ki özlemiyorum artık seni.
Gece kapatırken gözlerimi düşünmüyorum,
Ya da sabah açarken hatırlamıyorum.
Öyle bi ürperti gibisin tıpkı,
Aniden yok oluyosun..
Varlığında bulamadığım tadı yokluğunda da alamıyorum..
Acımı bile doğru dürüst ciğerlerimi çürütürcesine durduramıyorum içimde,
İnan ki özlemiyorum artık seni,
Hatırlandığın zaman iliklerime kadar acımıyorum,
Gökyüzüne bakıp iç çekişlerimi biliyor musun?
Onlar olmuyor meselâ,
Senle başlayan cümlelerin sonu senle bitmiyor
Önce biraz sessiz kalıyorum sonra:
Öyle işte boş ver, hayırlısı diyorum…
Varlığın pahalıya gidiyordu önceleri istediğim zaman alamıyacak kadar.
Yokluğun da sahipsiz, başka bedenlerin kabul edemeyeceği kadar.
Şimdi ne varlığın pahalı,
Ne yokluğun sahipsiz.
İnan ki özlemiyorum artık seni
Özlemiyorum…