Mavi gözlü o adam.Hep senin gibi bir babam,kocam,ağabeyim,sevgilim olsun istedim.

Sen benim ilk aşkımdın.Kimse öyle bakmadı bana.Bu kadar sert ama sevecen,öyle mağrur ve alçak gönüllü bir tebessüm görmedim kimsenin yüzünde.Ve kimse bana,resminden bakarak, ''seni hep seyrediyorum'' hissi vermedi.

Sen hep en büyük aşkım oldun.Gelen,giden kimse senin yüreğimdeki yerini değiştiremedi.Seni kimse geçemedi.Sonradan öğrendim aslında kimsin,neler yapmışsın.En önce çocukluğunu anlattılar bana.Okurken,dinlerken gülümsedim.En çok da şu tarladaki kargaları kovma hikayesine.Sonra bir roman gibi hayatını anlattılar.Hayranlığım büyüdü.Şaşırdım,sana aşık ne kadar çok insan varmış.Kıskandım.

Yanında durabilmek,bırak yanını,bir fotoğraf karesinde arkanda durabilmek için neler vermezdim.Seni ne zaman düşünsem,garip bir tebessüm yerleşir dudağıma,bir de gözüme yaş.Çok kızarım bırakıp gidişine,sanki kalmak elinden gelirmiş gibi.Bir kez dokunmak isterdim,bir kere sesini duymak.Olmadı.Ama seninle ilgili ne varsa ezberledim,diğerleri gibi.Yaptıklarını,sözlerini.

Yaş biraz ilerleyip kemale erince,bana ezberletilen,hakkında söylenenlerin daha ötesindekileri anladım.Asıl o zaman büyüdün gözümde ve beni büyüttün.Sen,benim ilk aşkım.Resmini gördüğüm ilk gün,üstümde siyah önlüğüm vardı.Sınıfın duvarında kocaman resminin önünde,büyülü gözlerine kilitlenip baktığımda anlamıştım.Benim sonsuz aşkım olacaktın,bir gün gelecek kimlerden vazgeçecektim ama senden asla.

Bugün de içim çok acıyarak bağırıyorum,bilmem duyuyor musun?Tek başıma değilim,buna inanan milyonlarca insanın sesiyim.Ne zaman seni,verdiklerini,devam edin dediklerini kırmaya ezmeye çalışanları görsem,sana sesleniyorum.''Ne olur yine gelsen.'' Ama biliyorum gelemezsin,o yüzden bizler, bu bayrağın ve senin yolundan giden halkın olarak söz veriyoruz: ''İZİNDEYİZ.''