Irmak kenarında bağ evi yazları güzeldi. Her mevsime göre meyve ve sebze yetişiyordu.
Doktor Mehmet beyin kamelya etrafında kendi elleriyle yetiştirdiği renk renk çiçekler güller de ayrı güzeldi. Adeta cennetten bir köşeydi burası…
Ahsen biraz isteksiz olsa da Emir Yusuf bayılıyordu babasıyla bağa gitmeye. Kiraz, erik ve elma dallarına tırmanmak onun ayrı zevkiydi.
Fakat akşam üzerleri şu sivriler de olmasa! Evet sivrisineklerle başı dertteydi Emir’in.
Bağ evinde duvarlarda öldürdüğü sivriler onun zafer işaretiydi. Ama yine de hücumları devam ediyordu.
Sinsice sokulup iğnelerini soktuktan sonra hızlı bir manevrayla uzaklaşıp tavana konuyorlardı. Emir’in daha elini kaldırmasına fırsat kalmıyordu.
Üstelik tavandaki yerlerinden sanki “ Hadi vursana!” der gibiydiler.
Emir habire sivrilerin soktuğu kolunu kaşıyordu.
O küçücük sineğin karşısında adeta eli kolu bağlıydı.
Zoruna da gitmiyor değildi. Hem tavana bakıyor hem de kendi kendine ;
“Neden düşmüyor ki? Ben dün daldan düştüm! Ahsen ablam hem gülmüş hem de ‘Yerçekimi seni çekti!’ demişti.”
“Allah, Allah! Bu nasıl iş! Tavanda ters duruyor, ama düşmüyor şu sinek!”
Babasına sordu:
“Baba bu nasıl iş? Sivri tavanda baş aşağı duruyor, yerçekimi neden onu çekmiyor?
Babası kem küm etti. Sonra:
“Ablana sor oğlum!” dedi.
Emir ablasına sordu. Ahsen ablasında cevap hazırdı. Biraz da muzipçe:
“Orada tavan çekimi var. Baksana sinek düşmeden duruyor!” dedi.
Emir’in hiç de inanası yoktu bu izaha.
Ama başka da ne diyebilirdi ki.
Hala kolunu kaşıyıp tavana bakıyordu…